Los filólogos clásicos también tienen humor. Y según parece Christopher Pellins que desde el 2003 tiene una cátedra de Griego Antiguo en la Universidad de Oxford, tiene humor, un buen conocimiento del griego antiguo y mucha fantasía.Ha traducido al griego antiguo el famosos Jingle Bells y el villancico de Rudolph, el reno de la nariz roja.
Blog del Departamento de Clásicas del IES Parque Goya de Zaragoza.
Sapere aude (Epístola II de Horacio)
Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον.
(Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος)
'Omnis lingua usu potius discitur quam praeceptis, id est, audiendo, legendo, relegendo, imitationem manu et lingua temptando quam creberrume'.
J. A. COMENIUS, Ianua Linguarum Reserata, 1631.
domingo, 20 de diciembre de 2015
martes, 8 de diciembre de 2015
jueves, 3 de diciembre de 2015
Τα άλογα του Αχιλλέα - Κ.Π. Καβάφης
Τα Άλογα του Aχιλλέως
Κωσταντίνος Πέτρου Καβάφης
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσεγια του
θανάτου αυτό το έργον που
θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —
μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.
Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήραςπρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —
μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.
Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήραςπρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.
Los caballos de
Aquiles
Constantino Cavafis
Cuando vieron muerto a Patroclo,
que era tan valeroso, y fuerte, y joven,
los caballos de Aquiles comenzaron a llorar;
sus naturalezas inmortales se indignaban
por esta obra de la muerte que contemplaban.
Sacudían sus cabezas y agitaban sus largas crines,
golpeaban la tierra con las patas, y lloraban a Patroclo
al que sentían inanimado -destruido-
una carne ahora mísera -su espíritu desaparecido-
indefenso -sin aliento-
devuelto desde la vida a la gran Nada.
Las lágrimas vio Zeus de los inmortales
caballos y apenose. "En las bodas de Peleo"
dijo "no debí así irreflexivamente actuar;
¡mejor que no os hubiéramos dado caballos míos
desdichados! Qué buscabais allí abajo
entre la mísera humanidad que es juego del destino.
A vosotros que no la muerte acecha, ni la vejez
efímeras desgracias os atormentan. En sus padecimientos
os mezclaron los humanos". -Pero sus lágrimas
seguían derramando los dos nobles animales
por la desgracia sin fin de la muerte.
Traducción de Biblioteca Digital Ciudad Seva
Τρώες (1905) - Κ. Π. Καβάφης (C. P. Cavafy - Trojans)
Τρώες
Κωσταντίνος Πέτρου
Καβάφης
Είν’ η
προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η
προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι
κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω
μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος
και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι
βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με
φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η
προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με
απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της
τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα
ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η
μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η
απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή
μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα
τείχη τρέχουμε
ζητώντας να
γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας
είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη,
άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας
αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο
Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
Troyanos
Constantino
Cavafis
Son los esfuerzos nuestros, de los desventurados,
son los esfuerzos nuestros como los de los troyanos.
Algo conseguimos; nos reponemos
un poco; y empezamos
a tener coraje y buenas esperanzas.
Pero siempre algo surge y nos detiene.
Aquiles en el foso enfrente a nosotros
sale y con grandes voces nos espanta.-
Son los esfuerzos nuestros como los de los troyanos.
Creemos que con decisión y audacia
cambiaremos la animosidad de la suerte,
y nos quedamos afuera para combatir.
Mas cuando sobreviene la gran crisis,
nuestra audacia y decisión desaparecen;
se turba nuestra alma, paralízase;
y en torno de los muros corremos
buscando salvarnos con la fuga.
Empero nuestra caída es cierta. Arriba,
sobre las murallas, comenzó ya el lamento.
Lloran sentimientos y recuerdos de nuestros días.
Amargamente por nosotros Príamo y Hécuba lloran.
Traducción de Biblioteca Digital Ciudad Seva
Traducción de Biblioteca Digital Ciudad Seva
Suscribirse a:
Entradas (Atom)